Κυριακή 20η Μαίου είχε ορισθεί ως η ημέρα για τον αγώνα καταμέτρησης ειδών άγριας ορνιθοπανίδας στη περιοχή που περικλείεται από νότο προς βορρά από τα όρη Χορτιάτη, Χολομώντα και Στρατονίκειο της βόρειας Χαλκιδικής μέχρι τα βουνά πέρα από τις λίμνες της Κορώνειας και της Βόλβης και από ανατολικά προς δυτικά από τα στενώματα της Ρεντίνας μέχρι την περιοχή του ρού του ποταμού Γαλλικού. Η περιοχή η οποία επιλέχθηκε είναι τεράστια με πληθώρα διαφορετικού τύπου βιοτόπων και έντονο ανάγλυφο. Επτά συνολικά ομάδες έλαβαν μέρος στον ιδιόμορφο αγώνα με σκοπό την καταμέτρηση όσο το δυνατόν περισσότερων ειδών άγριων πτηνών μέχρι τις 8 το βράδυ της ίδιας ημέρας.
Η ομάδα της "Δράσης γιά την άγρια ζωή" αποτελούνταν από 10 συμμετέχοντες οι οποίοι συναντήθηκαν γύρω στις 8 το πρωί γωνία Βενιζέλου με Βασιλέως Ηρακλείου 18 στο χώρο της Δράσης. Επιλέξαμε να κινηθούμε κατά μήκος του ποταμού Γαλλικού, να επισκεφθούμε την Πικρολίμνη και στη συνέχεια να πάμε προς το όρος Βερτίσκο και κατά το σούρουπο να κατηφορίσουμε προς την περιοχή των λιμνών όπου στο χωριό Βασιλούδι είχε ορισθεί σημείο συνάντησης όλων των ομάδων γιά απολογισμό, βράβευση των νικητών, κουτσομπολιό... και καλή όρεξη.
Κατά τις 8.30 το πρωί λοιπόν μετά τον καφέ και την απαραίτητη πρωινή εμψύχωση η ομάδα επιβιβάστηκε σε δύο οχήματα και αμέσως ανελήφθη πραγματική δράσις...Ετσι φορτώθηκαν στο πορτ-μπαγκάζ τα χαρτόκουτα με τα δύο τυχερά μες την ατυχία τους πλάσματα (γερακίνα και χελώνα) που περιεθάλπτηκαν στο κέντρο της Δράσης και αποθεραπευμένα πλέον θα απελευθερώνονταν στη φύση με την ευκαιρία της εξόρμησης γιά το διαγωνισμό καταμέτρησης. Ενα μικρό πρόβλημα συντονισμού που προέκυψε ξεπεράστηκε γρήγορα αφού το ένα όχημα κίνησε να πάρει τα ξεχασμένα στο σπίτι κρεατικά γιά το προβλεπόμενο τσίκνισμα και τσιμπούσι στην περιοχή 40 στις πλαγιές του όρους Βερτίσκου και το άλλο ξεκίνησε κατά τη προσχεδιασμένη πορεία αλλά μην ξέροντας που να σταματήσει γιά να περιμένει το πρώτο όχημα άρχισε τα τηλεφωνήματα στο κινητό. Αφού τελικά συναντηθήκαν τα δύο οχήματα, σε τέλειο συντονισμό πλέον, ξεχύθηκαν στα τοπία κατά μήκος του ονομαζόμενου κατά την αρχαιότητα Εχέδωρου ποταμού, με τη σύγχρονη ονομασία Γαλλικός λόγω της στρατοπέδευσης των συμμαχικών δυνάμεων υπό γαλλική διοίκηση κατα τη διάρκεια του 1ου παγκοσμίου πολέμου.
Ηταν περασμένες εννιά το πρωί όταν βρεθήκαμε πιά μέσα στο τοπίο, σαν ονειροβάτες ανάμεσα σε τούμπες προιστορικών οικισμών και σε κοπάδια αγελάδων και βουβαλιών που έβοσκαν αμέριμνα στις όχθες του μικρού χρυσοφόρου ποταμού. Η ηλιόλουστη αλλά δροσερή ημέρα, οι φωνές τα πετάγματα και τα λικνίσματα των πουλιών που προκαλούσαν την προσοχή μας, έκαναν το χρόνο να μην έχει σημασία, να μην υπάρχει η διάστασή του πλέον γιά εμάς. Σα σε μικρή τελετή έλαβε χώρα η απελευθέρωση της Γερακίνας. Την παρατηρούσαμε στα αρχικά της μουδιασμένα πετάγματα. Προσγειώθηκε ομαλά, στην απένατι όχθη όμως, κοντά σε φωλιές καρακάξας. Τρείς καρακάξες κινήθηκαν απειλητικά προσπαθώντας να διώξουν τη γερακίνα. Αυτή πέταξε παραπέρα αλλά την ακολούθησαν. Μόλις προσγειώθηκε ξανά στο έδαφος την κύκλωσαν και αποτολμούσαν πλησιάσματα φοβέρας. Μετά αυτή τη διστακτική διαμάχη η γερακίνα πέταξε μακριά να βρεί τη μοίρα της στο δύσκολο κόσμο μας, τώρα ήταν ελεύθερη. Υστερα σταθήκαμε αφουγκράζοντας μπροστά σε μικρές λιμνούλες που σχηματίζει ο ποταμός όπου καταγράψαμε παρυδάτια πουλιά (καλαμοκανάδες, διάφορα είδη ερωδιών, βαρβάρες, χουλιαρομύτα κλπ) αλλά και νερόφιδο εκτός διαγωνισμού βέβαια. Σε συστοιχίες δένδρων απένατι σε διπλανά αγροτικά κτήματα είδαμε αετομάχους τσαμπουκαλήδες, τσιφτάδες, μιά ηλιογυαλισμένη χαλκοκουρούνα αμπελουργό κατακίτρινο σημάδι στις πράσινες φυλλωσιές,. Πάνω από τα κεφάλια μας ίπτονταν πολύχρωμοι μελισσοφάγοι και ασπρόμαυρα χελιδόνια. Γυρέψαμε γιά οχθοχελίδονα στα παλιά τους στέκια όμως δεν τα καταγράψαμε ούτε και μαυροπελαργό όπως ελπίζαμε. Σταθήκαμε στη βρύση με το καλό νερό να ξεδιψάσουμε και εκεί κοντά είδαμε μελισσοφάγο να ανοίγει τέλεια κυκλική τρύπα με το ράμφος στο χωμάτινο μέτωπο της όχθης. Πιό πέρα στήσαμε καρτέρι στο εγκατελειμένο νταμάρι της περιοχής να δούμε διάφορα. Ελπίζαμε και γιά μπούφο άν και ήταν μέρα-μεσημέρι γιατί εντοπίσμε μιά τρύπα στα βράχια που έμοιαζε με φωλιά και λένε ότι οι μπούφοι ξεμυτίζουν κάποιες φορές και την ημέρα στο έμπα τη φωλιάς τους. Ο δικός μας όμως μάλλον κοιμόταν...Είδαμε όμως διάφορα κορακοειδή, κοτσυφοειδή και μαυροπούλια. Με όλα αυτά φτάσαμε στη Πικρολίμνη και από τα ψηλώματα είδαμε στα μακριά δεκαριά φοινικόπτερα στην αβαθή λασπολίμνη. Μάλλον κάναν λασπόλουτρα γιατί εδώ δεν έχει και πολλά γιά τροφή. Πικρολίμνη όνομα και πράμα αφού κατά τη ξενάγηση στις εγκαταστάσεις των ιαματικών λασπόλουτρων μάς πληροφόρησαν ότι δε ζεί κανένας ζωντανός οργανισμός στα πικρόνερά της εκτός από ένα είδος σπανιότατης μικροσκοπικής γαρίδας που απαντάται μόνον εδώ και κάπου σ' ένα μόνον άλλο ανάλογο μέρος της Αμερικής. Πιθανότατα να ζεί μοναχά στη φαντασία κάποιων ανθρώπων. Ηπιαμε φυσικό ανθρακούχο ιαματικό από γεώτρηση βάθους 350 μέτρων και βάλαμε λίγη θεραπευτική λάσπη να ξεραθεί στους βραχίονες. Είδαμε τσιρόνια στις εσοχές του κτηρίου των λουτρών και συνειδητοποιήσαμε η ώρα πέρασε και μείναμε πίσω στη παρατήρηση. Βουρ λοιπόν γιά Βερτίσκο μέσα από καμπίσια χωριουδάκια και καταπράσινα ανοιξιάτικα σιτοχώραφα. Εκεί εθεάθη το στολίδι της λίστας μας ο αγέρωχος και σπάνιος πιά χρυσαετός. Οι μισοί από εμάς είδαν δύο χρυσαετούς μάλλον νέο ζευγάρι δίχρονο σε κυκλική πτήση ψηλά πάνω από τα τοπία των λόφων ανάμεσα στα χωριά Περιστέρι και Νέα Σάντα). Οι άλλοι μισοί της ομάδας δε τους είδαν, βρίσκονταν σε άλλο σημείο περιμένοντας τους υπόλοιπους και σχολίαζαν μιά πινακίδα του τοπικού κυνηγητικού συλλόγου γιά τις πετροπέρδικες που προέτρεπε το περαστικό φίλο κυνηγό να αγαπάει τη φύση. Πήραμε το δρόμο μέσω Κριθιάς, Δορκάδας και φθάσαμε στη καταπληκτική περιοχή πίσω από το Χιλιόμετρο 40, σε δασόκτημα μέλους της ομάδας όπου αφού απελευθερώσαμε και τη χελώνα στρογγυλοκαθήσμε και αρχίσαμε τις προετοιμασίες γιά τσίκνισμα και λοιπά καλούδια. Ακούγαμε μυριάδες φωνές πουλιών και προσπαθούσαμε να τις ταυτοιήσουμε. Τα αηδόνια βασίλευαν αφού τον Μάη λαλούν, οι κούκοι χρωμάτιζαν με τζαζ θλίψη και τα λοιπά ωδικά είδη σχημάτιζαν γλυκειά κομπανία πνευστών με χαοτική ενορχήστρωση. Είχε και πολλά δυσκολοθώρητα μικροπούλια που συχνάζουν στα δάση. Ξάφνου ο καιρός όμως μάς έδειξε τα δόντια του με απειλητικά μπουμπουνητά. Σκοτείνιασε, και ξέσπασε μπόρα με άνεμο. Η περιπέτεια κράτησε λίγο, ηρέμησε ο τόπος αλλά μας καθυστέρησε σημαντικά. Τελειώνοντας το φαγητό αποχαιρετήσαμε τη μισή ομάδα μας που θα επέστρεφε στη πόλη και οι άλλοι μισοί πήραμε το δρόμο μέσω Νικόπολης, Βερτίσκου Οσσας γιά τις λίμνες και το σημείο συνάντησης με τις υπόλοιπες διαγωνιζόμενες ομάδες
Καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας καταμετρήσαμε 56 είδη άγριας ορνιθοπανίδας και ήρθαμε ... τελευταίοι από όλες τις ομάδες στο διαγωνισμό παρατήρησης πουλιών. Αν βέβαια καταμετρούσμε τις ενοχλήσεις στο περιβάλλον, αυτές τις πληγές στα φυσικά τοπία από ανθρώπινη παρέμβαση θα είχαμε κατά πολύ μακρύτερη λίστα...Πάντως ως ομάδα είμαστε όμως υπερήφανοι διότι αφενός το σκορ μας δεν ήταν πολύ πίσω από τις υπόλοιπες ομάδες (η νικήτρια ομάδα κατέγραψε 83 είδη πτηνών και η προτελευταία 63) και αφετέρου είμασταν οι μόνοι που καταγράψαμε χρυσαετό και δύο μάλιστα. Πάνω από όλα είμαστε σίγουρα κερδισμένοι από την γεμάτη εμπειρίες στην ύπαιθρο ημέρα. Ανανεώσαμε το ραντεβού γιά του χρόνου με ευχές να βρούμε καθαρό περιβάλλον και περισσότερα πουλιά μέσα στη φύση, ξέροντας βαθιά πώς οι άνθρωποι όντες μέρος της υποτασόμαστε τελικά στους νόμους της
English (UK) 
Ελληνικά 
